Trochę z historii Odnowy
Za początek katolickiej Odnowy Charyzmatycznej uważa się rok 1967. Miejscem jej „narodzin” był Katolicki Uniwersytet w Pittsburghu w Stanach Zjednoczonych. Grupa trzydziestu osób, wśród których byli studenci i profesorowie tej uczelni, odprawiała weekendowe rekolekcje w dniach 17-19 lutego 1967. Rozważania oparte były na czterech pierwszych rozdziałach Dziejów Apostolskich. W sobotni wieczór wielu z obecnych doświadczyło zjawiska, które wkrótce zostało uznane za centralne doświadczenie Odnowy – a które zaczęto nazywać chrztem w Duchu Świętym, bądź wylaniem Ducha Świętego. Wkrótce potem do grup modlitewnych powstałych na terenie trzech kampusów przyłączały się dziesiątki nawróconych studentów. Z czasem ruch charyzmatyczny rozrósł się, okrzepł i stał się zjawiskiem zaakceptowanym przez Kościół katolicki.
Wcześniejsze zwiastuny Odnowy w Kościele Katolickim.
Pod koniec XIX wieku pokorna siostra z Lucca, Elena Guerra, nauczycielka ze zgromadzenia Świętego Gemma Galgani, apostołka oddana Duchowi Świętemu pisze pełne ognia listy do papieża Leona XIII, żeby przywiódł Kościół do klimatu żarliwości Zielonych Świąt. W odpowiedzi na te listy, papież Leon XIII wydał w dniu 5 czerwca 1895 r. dokument breve „Provida Matris Charitate”, w którym wszystkie Kościoły zostały zobowiązane do odmawiania Nowenny do Ducha Świętego. Dwa lata później, 9 maja 1897 r. opublikował encyklikę „Divinum illud manus” – prawdziwą summa theologica o Duchu Świętym. 1 stycznia 1901 r. papież Leon XIII w imieniu całego Kościoła zaintonował na początek nowego wieku hymn „Veni Creator Spiritus” (O, Stworzycielu Duchu, przyjdź) błagając Ducha Świętego, aby Jego moc objawiła się w nowym stuleciu.
W pierwszym dniu Nowego Roku 1901 w metodystycznej Szkole Biblijnej pastora Charlesa Parhama w Topeka (stan Kansas) nastąpiło pierwsze udokumentowane wylanie Ducha Świętego. W szkole było trzydziestu studentów stacjonarnych. Jedynym podręcznikiem była Biblia. Gdy modlili się w pierwszą noc XX wieku (1 stycznia 1901 r.), jedna ze studentek Agnieszka Ozman poprosiła pastora, aby nałożył na nią ręce (a nie było wówczas takiej praktyki) i zaczął się za nią modlić. Gdy to zrobił, wówczas w grupie pojawiło się doświadczenie mówienia różnymi niezrozumiałymi językami.
Papież Jan XXIII i Sobór Watykański II
Papież Jan XXIII, jeszcze jako biskup Angelo Roncalli, odwiedzał często niewielką wioskę w Czechosłowacji, liczącą ok. 300 mieszkańców. Od wielu stuleci wszyscy katolicy tej wioski doświadczali całego spektrum darów charyzmatycznych opisanych w Pierwszym Liście do Koryntian. Dla nich stanowiło to część normalnego życia chrześcijańskiego. Zielone Święta były codzienną rzeczywistością. W roku 1938 wojska nazistowskie spacyfikowały wioskę. Prawie wszyscy jej mieszkańcy zostali zamordowani. Z inicjatywy Jana XXIII, w wigilię otwarcia Soboru Watykańskiego II w 1962 r. w całym Kościele zanoszona była modlitwa: „Panie odnów w naszych czasach Twoje cuda jak w Nową Pięćdziesiątnicę”.
Podczas obrad Soboru w 1963 r. między teologami wywiązała się dyskusja na temat aktualności charyzmatów we współczesnym świecie. Dużą rolę odegrał kardynał Leo Joseph Suenens, który na nowo odkrył i zdefiniował pojęcie charyzmatu, nie godząc się na ograniczenie charyzmatycznego działania Ducha Świętego w Kościele jedynie do czasów Apostolskich. Wykazał on, że tylko dzięki mocy Ducha Świętego pojęcia Ludu Bożego i Ciała Chrystusowego, którym Sobór przywrócił pierwotne znaczenie, mogą nie pozostać martwą literą. Według niego zaprzeczenie aktualności charyzmatów utrudniałoby możliwość istotnego przebudzenia religijnego Ludu Bożego.
Pojęcie charyzmatu zostało wprowadzone do tekstu soborowego. W Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Lumen Gentium umieszczono zapis, że Duch Święty prowadzi i uświęca Kościół nie tylko przez sakramenty i posługi, ale również udzielając wiernym szczególnych, szeroko rozpowszechnionych łask (charyzmatów) w celu odnowy i rozbudowy Kościoła, jako dar i naturalne wyposażenie Kościoła. Charyzmaty są przyznawane każdemu ochrzczonemu. „A ponieważ charyzmaty, zarówno najznamienitsze, jak i te bardziej pospolite a szerzej rozpowszechnione, są nader sposobne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze. O dary zaś nadzwyczajne nie należy ubiegać się lekkomyślnie ani zarozumiale spodziewać się po nich owoców apostolskiej działalności; sąd o ich autentyczności i o właściwym wprowadzaniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre (por. 1 Tes 5,12 i 19-21)” (LG 12). Tekst ten w pewnym sensie umożliwił powstanie Odnowy charyzmatycznej w Kościele katolickim.
Papież Paweł VI: Odnowa szansą dla Kościoła i świata
Kard. Leon Joseph Suenens osobiście przekonał Ojca Świętego Pawła VI do tego ruchu. Od tego czasu z woli Papieża „towarzyszył” Odnowie. Papież wypowiedział się na temat ruchów charyzmatycznych w 1973 r.: „Tchnienie Ducha przyszło obudzić w Kościele uśpione energie, wydobyć ukryte charyzmaty, by rozlać ten zmysł życia i radości, który sprawia, że w każdej epoce historii na nowo wytryska młodość i aktualność Kościoła”*.
W roku 1975 nastąpiło przełomowe wydarzenie dla Odnowy w Duchu Świętym. Papież Paweł VI podczas III Międzynarodowego Kongresu Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej oświadczył w Rzymie, przy dziesięciu tysiącach delegatów z całego świata: „Odnowa jest szansą dla Kościoła i świata”. To były najważniejsze słowa Ojca Świętego dla członków katolickich wspólnot charyzmatycznych, którzy usłyszeli z ust papieża, że Kościół ich potrzebuje. Całe przemówienie rozpoczęło się słowami „Obecnie Kościół i świat więcej niż kiedykolwiek potrzebują, aby cud Zielonych Świąt nadal dokonywał się w historii.” Chociaż w przemówieniu było również wiele napomnień, wypowiedzianych w bardzo serdecznym tonie, to wybrzmiewała z nich dobroć, miłość i wdzięczność papieża wobec tysięcy ludzi otwartych na nowy wiatr Ducha Świętego.
Po przemówieniu Paweł VI powiedział do kard. Suenensa: „polecam poświęcić się trosce o pełną integrację ruchu charyzmatycznego z Kościołem”. Kard. Leon Suenens bardzo zabiegał o to, by pogodzić czujność ze swobodą i z powiewu łaski nie czynić instytucji. „Nowość Odnowy Charyzmatycznej nazwaną w Kościele Katolickim Odnową w Duchu Świętym polega na poważnym potraktowaniu świadomego korzystania z charyzmatu”.
Prace teologiczne związane z Odnową: Dokumenty z Malines
Ruch charyzmatyczny nabrał wielkiego rozmachu i szybko się rozwijał. Z tego powodu ks. kardynał L. J. Suenens zaprosił do siebie do Malines (Belgia) w maju 1974 roku czołowych przedstawicieli Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej z całego świata (Carlos Aldunate SJ – Chile, Salvador Carrillo M.S.P.S. – Meksyk, Ralph Martin – Stany Zjednoczone, Albert Monleon DP – Stany Zjednoczone, Kolian McDonnell OSB – Stany Zjednoczone, Heribert Mühlen – RFN, Veronica O`Brien – Irlandia, Kevin Ranaghan – Stany Zjednoczone) oraz teologów (Yves Congar, Avery Dullos, Michael Hurley, Walter Kasper, Rene Laurentin, Josef Ratzinger) – jako konsultantów. Celem spotkania było opracowanie teologicznych i duszpasterskich wskazówek stanowiących odpowiedzi na najczęściej powtarzające się pytania dotyczące Odnowy. W wyniku ich wspólnej pracy powstał dokument, który określa od strony teologicznej miejsce Odnowy Charyzmatycznej w Kościele oraz udziela wielu wskazówek pastoralnych – takich, które określają rolę Odnowy w procesie budowania Kościoła. Dokument ten jasno i konsekwentnie omawia problemy życia chrześcijańskiego oraz daje możliwość sprostowania negatywnych sądów o Odnowie, które zazwyczaj bazują na nieporozumieniach i krzywdzących uogólnieniach. „Dzięki Odnowie – podkreśla kard. Suenens – kapucyn staje się lepszym kapucynem, dominikanin – lepszym dominikaninem, małżonek – lepszym mężem, zwyczajny chrześcijanin – lepszym chrześcijaninem.
Koordynacja działań Odnowy w Kościele Katolickim: ICCRS
Z inicjatywy kardynała Suenensa, w oparciu o kilku liderów z Word of God, w Brukseli w 1976 roku powstała pierwsza organizacja międzynarodowa związana z ruchem Odnowy w Duchu Świętym: Międzynarodowe Biuro Charyzmatyczne (ICO). W 1984 roku zmieniono nazwę biura na Międzynarodowe Biuro Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRO).
Kard. Suenens opiekował się pracami ICCRO do 1984 roku, kiedy to Jan Paweł II przekazał ten obowiązek biskupowi Cordesowi, Wiceprze¬wodniczącemu Papieskiej Rady ds. Świeckich. ICCRO przekształcone zostało w Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej – The International Catholic Charismatic Renewal Services – ICCRS, których statuty zostały zatwierdzone przez Papieską Radę ds. Świeckich 15 września 1993 roku. Następcą bpa Cordesa został bp Stanisław Ryłko, sekretarz tejże Rady.
Jego zadania to przede wszystkim utrzymywanie więzi pomiędzy różnymi narodowymi komitetami Służb, wydawanie biuletynu informacyjnego, organizowanie spotkań liderów Odnowy oraz troska o to, by stworzyć jedność bez uniformizmu.
Jan Paweł II: Należy ponownie odkryć obecność Ducha Świętego
Papież Jan Paweł II w Liście Apostolskim „Tertio Millennio Adveniente” na przygotowanie jubileuszu roku 2000 napisał: „Do najważniejszych zadań związanych z przygotowaniem Jubileuszu należy zatem ponowne odkrycie obecności Ducha Świętego, który działa w Kościele zarówno na sposób sakramentalny, zwłaszcza poprzez Bierzmowanie, jak i za pośrednictwem licznych charyzmatów, zadań i posług przez Niego wzbudzonych dla dobra Kościoła: […] Także w naszej epoce Duch Święty jest głównym sprawcą nowej ewangelizacji. Ważnym celem będzie zatem ponowne odkrycie Ducha jako Tego, który w toku dziejów buduje królestwo Boże i przygotowuje jego ostateczne objawienie w Jezusie Chrystusie, działając ożywczo we wnętrzu człowieka i sprawiając, że w codziennym ludzkim doświadczeniu kiełkują już ziarna ostatecznego zbawienia, które nastąpi na końcu czasów.” (Tertio Millennio Adveniente, 45).
Inna wypowiedź Jana Pawła II: „Katolicka Odnowa Charyzmatyczna jest jednym z wielu owoców Drugiego Soboru Watykańskiego, który, podobnie jak Zesłanie Ducha Świętego, prowadzi do nadzwyczajnego rozkwitu w życiu Kościoła grup i ruchów szczególnie wrażliwych na działanie Ducha. Jakże nie dziękować za duchowe owoce, jakie wydała Odnowa w Kościele i w życiu wielu ludzi? Jakże wielu wiernych świeckich mężczyzn, kobiet, młodych ludzi, dorosłych i starszych wiekiem – doświadczyło zdumiewającej mocy Ducha Bożego i jego darów! Jak wielu ludzi na nowo uwierzyło i odkryło radość płynącą z modlitwy, moc i piękno Słowa Bożego i w odpowiedzi na te doświadczenia włączyło się z oddaniem w misję Kościoła. Życie jakże wielu ludzi uległo głębokiej przemianie?” (Oreste Pestare, Znak nadziei dla wszystkich ludzi. Katolicka Odnowa Charyzmatyczna w sercu Jana Pawła II, Łódź 2006, s. 12).
Benedykt XVI: Duch Święty przygotowywał nową wiosnę Kościoła
Oto wypowiedź Josepha Ratzingera, zanim został wybrany papieżem: „Potem nawiązałem również kontakt z ruchem Odnowy Charyzmatycznej. W tamtych latach współpracowałem zwłaszcza z profesorem z Paderborn, Heribertem Mühlenem, który był entuzjastą tego ruchu, po tym, jak sam odnalazł w nim radość kapłaństwa. W ten sposób doznałem radości i łaski płynącej ze spotkań z młodymi ludźmi poruszonymi mocą Ducha Świętego. Przekonałem się, że w momencie trudnym dla Kościoła, kiedy mówiło się o »zimie Kościoła«, Duch Święty przygotowywał nową wiosnę, a w sercach młodych budziła się radość z faktu bycia chrześcijanami, doświadczenie żywej wiary, radość z przynależności do katolicyzmu, z życia w Kościele, który jest żywym Ciałem Chrystusa i pielgrzymującym ludem Bożym”. (Nowe porywy Ducha. Ruchy odnowy w Kościele)
(zaczerpnięte ze strony Odnowy wrocławskiej )
